مقاله ,اصلاح و بهبود تئاتر ,باغ دورست ,اصلاح پیشرفت ,اولین کوچه دروری, از بین رفتن یک رنگی و صمیمیت دومین تئاتر سلطنتی-word

اختصاصی از یاری فایل مقاله ,اصلاح و بهبود تئاتر ,باغ دورست ,اصلاح پیشرفت ,اولین کوچه دروری, از بین رفتن یک رنگی و صمیمیت دومین تئاتر سلطنتی-word دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

مقاله ,اصلاح و بهبود تئاتر ,باغ دورست ,اصلاح پیشرفت ,اولین کوچه دروری, از بین رفتن یک رنگی و صمیمیت دومین تئاتر سلطنت با فرمت word قابل ویرایش شامل 84 صفحه

- باغ دورست (DOREST)

شرکت دوک (Duke) تحت مدیریت ویلیام داونانت (William Davenant) در اول نوامبر 1660 نمایش‌نامه‌ای را در سالزبوری کورت (Salisbury Cort) اجرا کرد، تئاتری که از خشم پیورتین ها (Puritan) نجات یافته بود.

زمین ورزشی لیزل (Lisle) توسط داونانت (Davenant) به تئاتر تبدیل شد و از سال 1671- 1660 که تغییر شکل داده بود، در خدمت این شرکت بود زمین تنیس در خیابان پرتقال نزدیک مهمان‌سرای لینکلن (Lincoln) زیادی کوچک بود. گیبر (Gibber) به آن به عنوان محل کوچک و فقیرانه‌ای اشاره می‌کند. پس کسانی که به ساختن یک تماشاخانه کمدی اهمیت می‌دادند تصمیم به ساختن تماشاخانه‌ای در نقشه Dorest Gavden گرفتند. تماشاخانه باغ دورست (Dorset) در 9 نوامبر 1671 افتتاح گردید. این ساختمان آن طور که گفته شده است ارزشی به اندازه 9000 پوند، طولی به اندازه 140 پا (فوت) و عرضی به اندازه 57 داشته است، که قادر به جا دادن بین 1000 تا 1200 نفر بوده است. جلو صحنه‌بندی بی‌قاعده تزئین شده بود با مجسمه‌ها و حکاکی‌هایی با نشانه‌ها و علایم وابسته به نشانهای نجابت

دانلود مقاله کامل درباره همه کوچه ها بن بست نیستند

اختصاصی از یاری فایل دانلود مقاله کامل درباره همه کوچه ها بن بست نیستند دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 12

همه کوچه ها بن بست نیستند

قوی ترین تکیه گاه پس از «خدا»، «خودت» هستی

سرمایه های وجودی، استعدادهای درونی، فرصت تلاش، نعمت جوانی، همه و همه می توانند و باید در تو بذر «امید» را برویانند و به ثمر برسانند. کسی نابغه از مادر به دنیا نمی آید. دامان طبیعت هم با کسی محبت و خویشاوندی خاصی ندارد. انسان، محصول « مزرعه وجود» را با دستان تلاشگر و جان امیدوار خویش، برداشت می کند.

 «امید»، مقوله ای است که ما را به آینده پیوند می زند. اگر این عامل ارتباطی را از دست بدهیم، خلع سلاح می شویم. در حدیث است: «الامل رحمة لامتی، و لولا الامل ما رضعت والدة ولدها، و لاغرس غارس شجرا!»1

 امید و آرزو، رحمتی برای امت من است. اگر آرزو نبود، هیچ مادری فرزندش را شیر نمی داد و هیچ باغبانی درختی نمی نشاند!

وقتی همه عالم و آدم به تو چشم امید دوخته اند، تو چرا از خویش ناامید شوی؟!

تو، پاک همچو نسیمی،

بلند، همچو چکادی،

تو، موج تند زمانی،

تو، شور حنجره سوزی،

تو، سرکشیده ز خاکی،

تو، چون چمن به طراوت،

تو، چون فرشته به پاکی،

تو، رود پرتب و تابی.

زپنجه های زمانه، تو چکه چکه آبی،

تو در زمان بهانه، تمام بود و نبودی2

ناسپاسی نسبت به خدا و توانمندی های خودت است، اگر « یاس» را در خانه دلت راه دهی و تسلیم چنگ نومیدی شوی.

نه دنیا به آخر رسیده و نه همه راه ها به رویت بسته است. می گوئی: « مشکلات بسیار است؟». مگر می توان بدون مشکلات زیست؟ اصلا«زندگی» بدون پیچ و خم و فراز و نشیب، خسته کننده است.

مشکلی نیست که آسان نشود    

مرد باید که هراسان نشود

مگر دیگران بی مشکل اند که تو انتظار داری سر راه رسیدنت به هدف و آرمان، با دشواری، رویاروی نشوی؟ باید مشکلات را به عنوان یک « واقعیت موجود» پذیرفت و برای برتری یافتن بر آنها نیز چاره اندیشید و سرانگشت « تدبیر» را در گشودن گره ها به کار گرفت. اگر قرار شود هر دانش آموزی که در امتحانات خرداد، نمره کم می آورد « مردود» شود، خیلی ها از رده خارج می شوند و از تحصیل زده! اما صد شکر که « شهریور» ی هست و مهلت تلاشی مجدد و تجدید نظری در نمره ها و درسها و فرجام و سرانجام.

نه تنها در درس، که در « کلاس زندگی »، هم این فرصتهای بازنگری و به کار انداختن سرمایه امید، کارگشاست.

می توان جانهای خسته را باز هم نشاط بخشید و به روی زندگی خندید.

برای هر خردادی، شهریوری هست و برای هر شکستی، فرصت جبرانی و برای هر گناهی، مجال توبه ای.      

تحقیق همه کوچه ها بن بست نیستند

اختصاصی از یاری فایل تحقیق همه کوچه ها بن بست نیستند دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحه:11

 فهرست مطالب

قوی ترین تکیه گاه پس از «خدا»، «خودت» هستی

سرمایه های وجودی، استعدادهای درونی، فرصت تلاش، نعمت جوانی، همه و همه می توانند و باید در تو بذر «امید» را برویانند و به ثمر برسانند. کسی نابغه از مادر به دنیا نمی آید. دامان طبیعت هم با کسی محبت و خویشاوندی خاصی ندارد. انسان، محصول « مزرعه وجود» را با دستان تلاشگر و جان امیدوار خویش، برداشت می کند.

 «امید»، مقوله ای است که ما را به آینده پیوند می زند. اگر این عامل ارتباطی را از دست بدهیم، خلع سلاح می شویم. در حدیث است: «الامل رحمة لامتی، و لولا الامل ما رضعت والدة ولدها، و لاغرس غارس شجرا!»1

 امید و آرزو، رحمتی برای امت من است. اگر آرزو نبود، هیچ مادری فرزندش را شیر نمی داد و هیچ باغبانی درختی نمی نشاند!

وقتی همه عالم و آدم به تو چشم امید دوخته اند، تو چرا از خویش ناامید شوی؟!

تو، پاک همچو نسیمی،

بلند، همچو چکادی،

تو، موج تند زمانی،

تو، شور حنجره سوزی،

تو، سرکشیده ز خاکی،

تو، چون چمن به طراوت،

تو، چون فرشته به پاکی،

تو، رود پرتب و تابی.

زپنجه های زمانه، تو چکه چکه آبی،

تو در زمان بهانه، تمام بود و نبودی2

ناسپاسی نسبت به خدا و توانمندی های خودت است، اگر « یاس» را در خانه دلت راه دهی و تسلیم چنگ نومیدی شوی.

نه دنیا به آخر رسیده و نه همه راه ها به رویت بسته است. می گوئی: « مشکلات بسیار است؟». مگر می توان بدون مشکلات زیست؟ اصلا«زندگی» بدون پیچ و خم و فراز و نشیب، خسته کننده است.