مقاله درباره فنون فلزکاری

اختصاصی از یاری فایل مقاله درباره فنون فلزکاری دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود در "پایین مطلب"

 فرمت فایل: word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

 تعداد صفحات:52

22

 

فلز کاری در ایران باستان شواهد و مدارک باستان شناسی این نکته را تایید می کند که شمال و مرکز ایران جزو قدیمی ترین مراکز صنایع فلزکاری جهان بوده است آشکار است که بشر تنها در سرزمینی می توانست به سودمندی فلز پی ببرد که در آن فلزات و کانی های آن ها وجود داشته باشد ایران از لحاظ طبیعی دارای ذخایر بزرگی از کانی هاست.

حفاری هایی که توسط«براون» در شمال غربی ایران«گیرشمن» در تپه گیان در باختر و در سیلک در مراکز ایران صورت گرفت.همه به این نتیجه منجر شده است که دره ها در پایان عصر نوسنگی پس از یک دوره ی پر آب خرمی روبه خشکی گذاردند و مردم در دشت ها جای گرفتند.گیرشمن این دوره را هزاره ی پنجم پیش از مسیح می داند. کهن ترین نقطه ی مسکونی که در این دشت تشخیص داده شده است در سیلک نزدیک کاشان واقع در جنوب تهران است. آثار اولین استقرار آدمی در این تپه درست در بالای خاک بکر و دست نخورده پایین یک گریوه ی مصنوعی پیدا شده است. اشیای مربوط به این تمدن مادی عبارت بودند از از کوزه های سیاه دود زده که بدون کمک چرخ و با دست ساخته شده اند. گل پخته ودوک های سنگی بافندگی نمایانگر آغاز صنعت پارچه بافی در این ناحیه است. ابزارها همه از سنگند از جمله کار تیغه های داس و تبر و مغارهایی از سنگ چخماق اما ابزار فلزی کم کم در اواخر هزاره ی پنجم پدید می آیند این ابزارها همیشه از مس چکش خورده درست می شدند. نبودن آثار کوره های گداز فلز دوره ی پیش از تاریخ نمایانگر این معنا است که بشر برای اولین ابزار فلزی خود مس طبیعی را (با چکش زدن) به شکل های مورد نظر در می آورده است. در واقع مس طبیعی در نزدیکی انارک که فقط 225 کیلومتر با سیلک فاصله دارد تا امروز هم موجود است. در اوایل هزاره ی چهارم پیش از مسیح مس مصرف عمومی یافت و برای ساختن پیکان، سنجاق، جامه و جواهرات آن را چکش کاری می کردند ولی در نیمه ی دوم هزاره ی مزبور تغییر قابل ملاحظه ای در تکنولوژی فلزات پدید آمد که همراه با تغییراتی بود که در سایر فرهنگ های مادی روی داد. ابزار مسی هزاره ی چهارم پیش از میلاد مسیح دارای مقادیر مختلفی زر، سیم، سرب، ارسنیک، آنتیموان، آهن، نیکل و قلع می باشد. با ورود قوم هند و اروپایی که در هزاره ی اول پیش از میلاد به ایران انجام گرفت می بینیم که استعمال آهن افزایش بسیار پیدا می کند گر چه نمی توان میان این دو امر رابطه ای بر قرار کرد. مهاجرین تازه وارد از دشت های شمالی، در تپه ی سیلک، جایی که دو هزار سال پیش از آن شهری وجود داشت شهر جدیدی بنا کردند با باروها و برج های مرتفع این قوم به پرورش اسب و گاو همت گماشتند و میل به کشاورزی در آن ها روز به روز بیشتر می شد. در بین سالهای1933-1937 دو گورستان که نزدیک این شهر جدید بود مورد بررسی و توجه خاص قرار گرفت. در گورستان اول(سیلک الف)که محققاً می توان آن را متعلق به 1200 تا 1000 سال پیش از مسیح دانست اشیای مفرغی فراوان مثل سلاح، ابزار، زیور، دهنه ی اسب و مقداری زیورآلات نقره ای به دست آمد. از اشیای قابل توجهی که در اینجا یافت شد شمشیری بود که دسته و قبضه و پشت آن از مفرغ ساخته شده و تیغه ی فولادی نازک آن روی مفرغ پرچ شده است. از گورستان دوم (سیلک ب )که متعلق به 1000 سال پیش از مسیح است به غیر از مفرغ اشیای آهنی فراوانی نیز به دست آمد این اشیاء به ویژه در مقابل توانگران و ثروتمندان گذاشته می شد. به غیر از آلات و جنگ افزارهای معمولی، باستان شناسان در این گورستان ابزارهای فولادینی یافتند که با استادی تمام چکش کاری شده بودند. طوری که از روایات آشوریان بر می آید ایران در هزاره ی اول پیش از مسیح محل تهیه ی فلزات مختلف بوده است. استعمال روز افزون آهن در هزاره ی اول در بنیاد اقتصادی جامعه اثر بسیاری داشت گرچه فرمانروایان متیانی در 1500 سال پیش از میلاد مسیح و مصری ها در سده ی چهاردهم پیش از مسیح آهن را می شناختند ولی این فلز تا قرن نهم و هفتم استعمال عمومی پیدا نکرد. کاربرد افزارهای جدید، مقدار تولید را بالا برد و این امربه ناگزیر قیمت کالا را بسیار کاهش داد و منابع ثروتمند سنگ آهن کشورها را توانگر ساخت. تغییرات مهمی که استعمال روزافزون آهن از چین تا اسپانیا پدید آورد منجر به ظهور فعالیت شدید بازرگانی گردید و شکی نیست که ایران در این فعالیت ها مهم و به سزایی داشته است.   

23

 

آهنگری                 آهنگربه کسی گفته می شود که با چند انبر‏، پتک ، چکش از پاره ها و قراضه های آهن ابزار کشاورزی نظیر بیل و خیش، داس، اره، تبر، تیغه ی خرمن کوب، زنجیر و ابزار مختلف دیگر از قبیل کلنگ، سیخ، میخ، تله های شکار حیوانات مضر و درنده نعل، انواع انبر، قیچی، دو کارد و غیره می سازد.

تا چند سال اخیر که مراحل کاشت، داشت و برداشت به وسیله ی ابزار و وسایل ساده ی دستی انجام می گرفت یابه تعبیر دیگر تا قبل از ورود دستگاه های خودکار و موتوری، پیشه ی آهنگری از رونق و ترقی خاصی برخوردار بوده است طوری که در بسیاری از جوامع، از شهرهای بزرگ گرفته تا پاره ای از روستاها مشاهده می شود. اما آنچه که پرواضح است دامنه و گستره ی صنعت آهنگری به نیازمندی های جوامع و نیز موقعیت طبیعی آن ها بستگی دارد، چنانکه  بررسی های انجام شده نشان می دهد که آهنگری در مناطق کوهستانی و کوهپایه ای نسبت به نقاط کویری از اهمیت بیشتری برخوردار است. طوری که زمین سخت و غیرقابل نفوذ این مناطق باعث شده تا در اغلب آبادی های کوهستانی حداقل یکی دو نفر آهنگر فعالییت داشته باشند. بنابر این صرف نظر از کاشان و آران و بیدگل که از مراکز پر جمعیت هستند در آبادی های حاشیه کویر آهنگری به چشم نمی خورد. همچنین به نظر می رسد آهنگران مناطق کوهستانی از جمله آهنگران نطنزی، قهرودی قمصری و برزکی ورزیده تر از آهنگران مناطق کویری حتی کاشان و آران و بیدگل هستند. وجود ده تا دوازده دکان آهنگری در شهر کوچک نطنز وچند آهنگر در روستای قهرود، قمصر و برزک ونیز دست ساخته هایی مانند تبر، کلنگ، بیل معروف به بیل نطنزی، تله های شکار گرگ و روباه و شغال این ادعا را اثبات می کند. بر همین اساس کارگاه های آهنگران نطنزی بزرگ و مجهز به یکی دو کوره ی بزرگ و نیز سندان های چهارگوش و مدور بزرگ که در تنه ی تنومند درخت کوبیده شده اند می باشند.