دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 22
عالم اعیان
بقره:الَّذینَ یَنْقُضُونَ عَهْدَ اللّهِ مِنْ بَعْدِ میثاقِهِ وَ یَقْطَعُونَ ما أَمَرَ اللّهُ بِهِ أَنْ یُوصَلَ وَ یُفْسِدُونَ فِی اْلأَرْضِ أُولئِکَ هُمُ الْخاسِرُونَ(27)((همانانى که پیمان خدا را پس از بستن آن مىشکنند؛ و آنچه را خداوند به پیوستنش امر فرموده مىگسلند؛ و در زمین به فساد مىپردازند؛ آنانند که زیانکارانند.))
﴿ الَّذینَ یَنْقُضُونَ عَهْدَ اللّهِ مِنْ بَعْدِ میثاقِهِ﴾ به این میثاق الهی در آیه شریفه که در ذیل اشاره شده ((واذ اخذ ربک من بنی آدم من ظهورهم ذریتهم و اشهدهم علی انفسهم الست بربکم قالوا ربی)) و در حدیث آمده است ((ان الله تعالی مسح ظهر ادم بیده و اخرج ذریته منه کهیئۀ الذر)) [در این حدیث شریف] دست خداوند اشاره به عقل اقدس و روح اول دارد که همان روح عالم است که ((دست راست رحمن)) نامیده می شود و آدم اشاره به نفس ناطقه کلیه است که قلب عالم می باشد و دست کشیدن به پشت او اشاره به تأثیر عقل اول در نفس کلیه و نورانی نمودن آن به واسطه اتصال روحانی می باشد و خارج نمودن ذریه آدم از صلبش: اشاره به ایجاد نفس شخصیه جزئی دارد که بالقوه بوده و آنها را بالفعل می کند و عهد الهی اشاره به ((الست بربکم)) دارد که همان به ودیعه نهادن علم توحید در نهاد آنان می باشد و میثاق [و تعهد نمودن] آن عهد استقرار ادله توحید در عقل هایشان و همراهی همیشگی این علم با آنان بوده و جزء لوازم ذاتیه آنان گردیده است تا جائیکه اگر صفات نفسانی و تعلقات جسمانی را از خود جدا کنند این علم ذاتی برایشان آشکار خواهد شد. و برایشان مشخص می شود که این امر آشکارترین و روشن ترین امور است که همان گواهی دادن بر خودشان می باشد زیرا که این علم هم اکنون نیز ملازم و همراه ما می باشد و پاسخ دادن آنها به قولشان «بلی» اشاره به قبول ذاتی این امر است و نقض این عهد غلطیدن در لذات جسمانی و تعلقات مادی و پیروی از هواهای نفسانی و شهوات می باشد زیرا که این امور باعث احتجاب از وحدت و عبادت او می باشد.
بقره:لا یُکَلِّفُ اللّهُ نَفْسًا إِلاّ وُسْعَها لَها ما کَسَبَتْ وَ عَلَیْها مَا اکْتَسَبَتْ رَبَّنا لا تُؤاخِذْنا إِنْ نَسینا أَوْ أَخْطَأْنا رَبَّنا وَ لا تَحْمِلْ عَلَیْنا إِصْرًا کَما حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذینَ مِنْ قَبْلِنا رَبَّنا وَ لا تُحَمِّلْنا ما لا طاقَةَ لَنا بِهِ وَ اعْفُ عَنّا وَ اغْفِرْ لَنا وَ ارْحَمْنا أَنْتَ مَوْلانا فَانْصُرْنا عَلَى الْقَوْمِ الْکافِرینَ(286)((خداوند هیچ کس را جز به قدر توانایىاش تکلیف نمىکند. آنچه [از خوبى] به دست آورده به سود او، و آنچه [از بدى] به دست آورده به زیان اوست. پروردگارا، اگر فراموش کردیم یا به خطا رفتیم بر ما مگیر، پروردگارا، هیچ بار گرانى بر [دوش] ما مگذار؛ همچنانکه بر [دوشِ] کسانى که پیش از ما بودند نهادى. پروردگارا، و آنچه تاب آن نداریم بر ما تحمیل مکن؛ و از ما درگذر؛ و ما را ببخشاى و بر ما رحمت آور؛ سرور ما تویى؛ پس ما را بر گروه کافران پیروز کن.))
﴿ لا یُکَلِّفُ اللّهُ نَفْسًا إِلاّ وُسْعَها﴾ یعنی جز آنچه می توانند بر آنها تکلیف نمی نهد و طاقتشان را طاق نکرده و از استعدادشان کم نگذارده پس بهره هر فرد از مکاشفات و تجلیات الهی مطابق میزان استعداد ازلی اوست که به واسطه فیض اقدس به او بخشیده شده.
نسا:وَ لا تَتَمَنَّوْا ما فَضَّلَ اللّهُ بِهِ بَعْضَکُمْ عَلى بَعْضٍ لِلرِّجالِ نَصیبٌ مِمَّا اکْتَسَبُوا وَ لِلنِّساءِ نَصیبٌ مِمَّا اکْتَسَبْنَ وَ سْئَلُوا اللّهَ مِنْ فَضْلِهِ إِنَّ اللّهَ کانَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلیمًا(32)(( و زنهار، آنچه را خداوند به [سببِ] آن، بعضى از شما را بر بعضى [دیگر] برترى داده آرزو مکنید. براى مردان از آنچه [به اختیار] کسب کردهاند بهرهاى است، و براى زنان [نیز] از آنچه [به اختیار] کسب کردهاند بهرهاى است. و از فضل خدا درخواست کنید، که خدا به هر چیزى داناست.))
﴿ وَ لا تَتَمَنَّوْا ما فَضَّلَ اللّهُ بِهِ بَعْضَکُمْ عَلى بَعْضٍ﴾ از کمالاتی که براساس استعدادهای اولیه می باشد، چرا که هر استعدادی اقتضاء کمال و سعادت متناسب با خود را دارد و دست یافتن به آن کمال خاص برای استعداد دیگر محال می باشد.
هُود: الر کِتابٌ أُحْکِمَتْ آیاتُهُ ثُمَّ فُصِّلَتْ مِنْ لَدُنْ حَکیمٍ خَبیرٍ(1)((الف، لام، راء. کتابى است که آیات آن استحکام یافته، سپس از جانب حکیمى آگاه، به روشنى بیان شده است.))
﴿ أُحْکِمَتْ آیاتُهُ﴾ یعنی اعیان و حقایق آنانرا در عالم علم کلی ایجاد نمود [و دلیل نامگذاری آنان این است که] دائماً ثابت بوده و از هر تبدیل و تغییر و فساد و نقض و آفتی درامانند.
یوسف:لَقَدْ کانَ فی یُوسُفَ وَ إِخْوَتِهِ آیاتٌ لِلسّائِلینَ(7)(( به راستى در [سرگذشت] یوسف و برادرانش براى پُرسندگان عبرتهاست.))
﴿ لَقَدْ کانَ فی یُوسُفَ وَ إِخْوَتِهِ آیاتٌ لِلسّائِلینَ﴾ یعنی برای کسی که قصه آنانرا بپرسد نشانه های هدایت بزرگ نهفته است.
اول اینکه: اصطفاء و برگزیدن به پیامبری مربوط به مشیت حق تعالی است و به کوشش و اراده فرد سالک بستگی ندارد بلکه براساس درجه استعداد ازلی می باشد.
یوسف:یا صاحِبَیِ السِّجْنِ أَمّا أَحَدُکُما فَیَسْقی رَبَّهُ خَمْرًا وَ أَمَّا اْلآخَرُ فَیُصْلَبُ فَتَأْکُلُ الطَّیْرُ مِنْ رَأْسِهِ قُضِیَ اْلأَمْرُ الَّذی فیهِ تَسْتَفْتِیانِ(41)(( اى دو رفیق زندانیم، اما یکى از شما به آقاى خود باده مىنوشاند، و اما دیگرى به دار آویخته مىشود و پرندگان از [مغز] سرش مىخورند. امرى که شما دو تن از من جویا شدید تحقق یافت.))
﴿ قُضِیَ اْلأَمْرُ الَّذی فیهِ تَسْتَفْتِیانِ﴾ یعنی چیزی که از من پرسیدید در ازل به این صورت است که بیان کردم [و این دستیابی به عالم اعیان] در هنگام وصول و تقرب حضرت یوسف به حق تعالی و اوائل فنای فی الله و ظهور مقام ولایت در او بود.
