دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 6
نقطه اشتعال بسته
بازافروختگی
بازاَفروختگی یا برگشت شعله (به انگلیسی: Backdraft) انفجاری ناگهانی از آتش است که در اثر وارد شدن ناگهانی اکسیژن هوا به محیط دربسته‌ای که دارای مواد قابل اشتعال بسیار داغ و بخار شده باشد رخ می‌دهد.
در یک محیط بسته که آتش وجود دارد بعد از مدت زمانی به علت بسته بودن درها و پنجره‌ها اکسیژن مورد نیاز برای سوختن کاهش می‌یابد و در نتیجه ناقص‌سوزی سوخت آغاز می‌شود. حتی ممکن است در اثر کمبود اکسیژن شعله آتش خاموش شده و کندسوزی ادامه پیدا نماید و مواد نیم‌سوز می‌تواند محیط را به طور خطرناکی با بخارات و گازهای قابل اشتعال پرکند و با رسیدن هوای کافی (مثلاً به واسطه باز شدن یک درب)، بخارات و گازهای قابل اشتعال داغ دچار آتش‌سوزی ناگهانی و یا حتی انفجار می‌شوند. گاهی اوقات یک گوی آتشین از محل ورود هوا به اتاق به بیرون می‌آید و این به ویژه برای مأموران آتش‌نشانی که اتاق‌ها را برای نجات بازماندگان مورد بازرسی قرار می‌دهند بسیار خطرناک است. از این رو باید پیش از ورود به اتاق‌های بسته، آنها را به شکل کنترل شده‌ای تهویه نمود.
شرایط بازافروختگی لحظاتی نفس‌گیر و کشنده را در عملیات آتش‌نشانی بوجود می‌آورد و می‌تواند هر کس را که در آن محدوده باشد بطور جدی مجروح کرده و صدمات زیادی به او وارد کند. تهویه صحیح باعث می‌شود تا فشار موجود در داخل آزاد شود و راهی برای خروج گازهای قابل انفجار به بیرون فراهم شود. ایجاد تهویه زودهنگام کاری هم‌چون «کنترل‌کننده انفجار» انجام می‌دهد و احتمال روبرو شدن با بازفروزش را کاهش می‌دهد.
امکان بازافروختگی یا انفجار دود در اماکنی که مواد مصنوعی وجود دارد افزایش می‌یابد. از نشانه‌های آغاز بازفروزش، ترک خوردن شیشه‌ها و به‌وجود آمدن دود غلیظ قهوه‌ای رنگ می‌باشد. هنگامی که هیچ بازشویی باز نیست، دود شیشه‌ها را پوشانیده و سیاه کرده‌است و دود ساطع شده تحت فشار از شکاف‌ها خارج می‌شود، و در عین حال گرمای حریق حس می‌شود باید انتظار انفجار و برگشت شعله را داشت.
پدیده بازافروختگی در فیلم آتش‌افروز ساخته ۱۹۹۱ نشان داده شد و باعث آشنایی عمومی با این پدیده گشت.
نقطه اشتعال یا نقطه احتراق (به انگلیسی: Flash point) پایین ترین درجه دمایی است که در آن از ماده، بخاری قابل احتراق ساطع می‌شود. اندازه گیری نقطه اشتعال نیازمند یک منبع احتراق می‌باشد. با خارج کردن منبع احتراق از محل، بخار فوق الذکر آتش نخواهد گرفت.
نبایستی نقطه اشتعال را با دمای خود احتراقی اشتباه گرفت. در دمای خود احتراقی نیازی به منبع احتراق وجود ندارد. نقطه اشتعال، دمای بالاتری است که در آن بخار پس از احتراق به سوختن ادامه می‌دهد. نه نقطه اشتعال و نه نقطه اشتعال، به دمای منبع احتراق که بسیار بالاتر است وابسته نمی‌باشند.
از نقطه اشتعال به عنوان ویژگی توصیفی مواد سوختنی مایع استفاده شده و از آن به جهت توصیف خطرات اشتعال پذیری مایعات استفاده می‌کنند. نقطه اشتعال هم به مایعات قابل اشتعال و هم به مایعات قابل احتراق اشاره دارد؛ و برای هرکدام استانداردهای متفاوتی تعریف شده‌است. مایعاتی با نقطه اشتعال کمتر از ۵/۶۰ درجه سانتی گراد، بسته به استانداردی که اعمال می‌گردد قابل اشتعال، و مایعاتی با نقطه اشتعال بالای این دما قابل احتراق تلقی می‌گردند.
مکانیسم
هر مایعی دارای فشار بخار می‌باشد که تابع دمای آن مایع است. هرچه دما افزایش یابد فشار بخار نیز افزایش می‌یابد. هرچه میزان فشار بخار افزایش یابد تراکم بخار مایع قابل اشتعال در وا افزایش می‌یابد. از این رو دما تعیین کننده میزان تراکم بخار مایع قابل اشتعال در هوا می‌باشد.
تراکم معینی از بخار موجود در هوا جهت پایداری احتراق الزامی می‌باشد و این تراکم برای هر مایع قابل اشتعالی متفاوت است. نقطه اشتعال یک مایع قابل اشتعال پایین ترین درجه‌ای است که در آن بخار قابل اشتعال به حد کافی برای احتراق، بوسیله منبع احتراق، موجود است.
تعاریف
نقطه اشتعال : پایین ترین دمایى است که یک منبع اشتعال ایجاد بخاراتى از نمونه مى کند که در فشار kpa101 محترق مى شوند.
دماى اشتعال : دمایى است که در آن نمونه مورد آزمایش تمایل به تشکیل یک مخلوط قا بل اشتعال با هوا را در شرایط کنترل شدۀ آزمایشگاهى دارد.
تعادل : شرایطى که در آن دماى بخار بالاى نمونه و خود نمونه یکسال باشد تعادل مى گوییم. شرایط تعادل هیچ گاه مشا هده نمى شود ودر سرا سرنمونه دما نمى تواند یکسان باشد .
دینامیک : شرایطى که درزمان به کارگیرى منبع احتراق تعادل دمایى بین بخار بالاى نمونه و خود نمونه برقرار نبا شد را دینا میک مى گوییم.
اندازه گیری
اندازه گیری نقطه اشتعال به دو صورت اصلی انجام می‌شود: اوپن کاپ و کلوزد کاپ
در تجهیزات اوپن کاپ نمونه را درون ظرف سربازی ریخته حرارت می‌دهند و هر چند درجه یکبار، شعله‌ای را از روی سطح آن عبور می‌دهند. نقطه اشتعال اندازه گرفته شده در حقیقت با تغییرارتفاع شعله از سطح مایع متفاوت خواهد شد و در ارتفاع مناسب اغلب همزمان با نقطه اشتعال رخ می‌دهد. معروفترین نمونه این آزمایشات، اوپن کاپ کلیولند (COC) است.
دو نوع تستر«کلوزد کاپ» داریم: نا موازن همانند پنسکی – مارتنز که دمای بخار روی سطح مایع با دمای خود مایع در تراز نمی‌باشند و موازن همانند اسمال اسکیل (که به ستافلش نیز معروف است)که بخار هم دمای با مایع تصور می‌شود. در هر دوی این روش‌ها منبع احتراق را در فضای دربسته‌ای که مایع را در آن ریخته‌اند مهیا می‌کنند. در حالت عادی تسترهای کلوزد کاپ مقادیر پایین تری را نسبت به نوع اوپن کاپ نشان می‌دهند. (نوعاً بین ۵ تا ۱۰ درجه سانتی گراد) و تخمین دقیق تری از دمایی که فشار بخار به پایین ترین حد اشتعال پذیری (LFL) خود می‌رسد ارایه می‌کند.
نقطه اشتعال، بیشتر یک مقیاس تجربی و عملی است تا اینکه یک پارامتر فیزیکی اساسی باشد. مقدار اندازه گیری شده بسته به نوع دستگاه و گوناگونی پروتکل‌ها شامل کاهش و افزایش دما (در تسترهای خودکار)، زمان تخصیص داده شده برای هم دما شدن بخار و مایع، حجم نمونه و حتی هم زدن آن، نتیجه‌های متفاوتی خواهد داشت. «ATEX directive» سه آستانه خطر که در آنها بخار احتراق می‌یابد را به طور کلی توصیف می‌نماید.
روشهای تعیین نقطه اشتعال یک مایع در استانداردهای بسیاری تصریح شده‌است. به عنوان مثال تست کردن به روش پنسکی – مارتنز کلوزد کاپ در ASTM D93, IP34, ISO 2719, DIN 51758, JIS K2265 and AFNOR M07-019 به تفصیل شرح داده شده‌است. تعیین نقطه اشتعال به روش اسمال اسکیل کلوزد کاپ در ASTM D3828 and D3278, EN ISO 3679 and 3680, and IP 523 and 524 با جزییات کامل آورده شده‌است.
مثال‌ها
بنزین طوری طراحی شده که در موتور خودروها تنها با یک جرقه به احتراق برسد. پیش از احتراق بایستی در محدوده اشتعال پذیری خود با هوا ترکیب شده و در دمایی بالاتر از نقطه اشتعال آن حرارت ببیند و سپس بوسیله شمع موتور مشتعل گردد. سوخت نبایستی در موتور داغ، خودبخود مشتعل گردد. بنابراین بنزین طوری طراحی شده تا نقطه اشتعال پایین و دمای خود احتراقی بالایی داشته باشد.
نقطه اشتعال سوخت دیزلی بین ۵۲ تا ۹۶ درجه سانتی گراد متغیر است. دیزل برای استفاده در موتورهای با تراکم بالا (های کمپرسیون) طراحی شده‌است. در این موتورها، هوا تا زمانی که بالای دمای خوداحتراقی دیزل برسد کمپرس می‌شود؛ سپس سوخت همانند یک اسپری فشار قوی، همزمان با نگهداشتن مخلوط هوا و سوخت در محدوده اشتعال
