لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 18
مقدمه
شاید همه ی ما بیش و کم از انتظار، طعمی تلخ و مفهومی دردآور و خاطره ای نخواستنی به یاد داریم. نگاه کردن دائمی به ساعت، قدم زدن و گز کردن عرض کوچه، دیده دوختن به راه و آخر هم خستگی و درماندگی و بازگشت ... از انتظار برخی حوادث یا افراد، بیشتر خمودی و رکود به یاد داریم تا نشاط و تحرک. بیشتر سرگردانی و بی هدفی می شناسیم تا روشنایی و آرمان گرایی. اما در این مقال می خواهم برایت چشم انداز انتظاری را ترسیم کنم؛ سازنده، سیال، محرک. این انتظار شانه به شانه ی امیدواری است، تا اینکه آلوده به یاس باشد. نقطه ی پایانش روشن و آشکار چون روز است تا اینکه گمراه کننده و حیرت زا باشد. تداوم دارد، حرکتی رو به پیش است، تا اینکه منقطع و بریده باشد و هرگز به بازگشت ختم نمی شود. خاطره ی این انتظار، نه به خاطر رنج های لحظه به لحظه و دردهای دائمیش بلکه به خاطر مقصد و نتیجه و پایان شیرینش، به شیرینی رؤیاست.
بله، درست است که صبر تلخی دارد، اما وقتی بر و ثمری دلکش و جانبخش در پی اش باشد، آن وقت تحمل کردنی خواهد بود.
اهمیت دین در قبولی عمل
اساساً رفتارهای نیک و بد آدمی آنجا معنا پیدا می کنند که نزد خدای متعال محبوب باشند. نیکی های اخلاقی و رفتاری اگرچه به حکم عقل و نزد پیروان ادیان مختلف پسندیده و مدح شده است و گاه می تواند آثار دنیوی و بعضاً اخروی به جای بگذارد، ولی اعطای پاداش در قبال آن، بر طبق قاعده، بسته به پذیرفته شدنش در پیشگاه خدای متعال می باشد. قبولی عمل، شرایطی دارد که بخش عمده ی آن به خود فرد باز می گردد و مجموعه ی آنها را می توان تحت عنوان «دین» قرار داد. دارا بودن این حقیقت، بسیار مهم و حیاتی است. به این خاطر که فرموده ی امیرالمومنین (ع):
... لان السیئه فیه تغفر و الحسنه فی غیره لا تقبل
به این خاطر که گناهی ]اگر[ در ]فضای[ دین صورت گیرد (شخص دیندار مرتکب شود) بخشوده می گردد و حسنه در غیر ]دارا بودن[ آن پذیرفته نمی شود.
فرد دیندار، اگر هم گناهی کند، می تواند با توبه و انابه و توسل به جبران مافات بپردازد و نافرمانی خود را در معرض عفو پروردگار قرار دهد. اما فردی که دین ندارد هرچه سعی و تکاپو کند حتی اگر اهل خیر و نیکی و حسن هم باشد، به دلیل اینکه پایه ای بی مایه دارد و لازمه ی اصلی پذیرش عملش را همراه نکرده، از قبولی نیکوئیش محروم می شود و قاعدتاً پاداشی درنخواهد یافت و دست خالی خواهد ماند.
ارکان و قائمه های دین در بیان صاحب آن
اما اگر بخواهیم اجزا و چارچوب های این دین را بشناسیم و از لوازم آن آگهی یابیم راهی نیست جز رجوع به صاحبان آن.
ابوبصیر از مام صادق (ع) نقل می کند که ایشان روزی فرمودند:
آیا شما را خبر دهم به آنچه خدای عز و جل هیچ عمل را از بندگان جز به سبب آن نمی پذیرد؟
عرضه داشتم: آری! فرمودند:
شهاده ان اله الا الله و ان محمدا عبده ]و رسوله[ و الاقرار بما امر الله والولایه لنا و البرائه من اعدائنا – یعنی الائمه خاصه – و التسلیم لهم والورع و الاجتهاد و الطمانینه و الانتظار للقائم.
گواهی به اینکه پروردگار یکتاست و حضرت محمد «صلی الله علیه و آله» بنده و ]فرستاده ی[ اوست و اقرار به آنچه خدا دستور فرموده و ولایت ما و بیزاری جستن از دشمنان ما – منظور خصوص ]دشمنان[ ائمه است و تسلیم شدن به ایشان و پاکدامنی و کوشش ]در راه عمل به شرع[ و طمأنینه و در انتظار قائم بودن.
انتظار به عنوان یک اعتقاد ، واجب است
در این روایت شریف، پایه های اعتقادی و اخلاقی دین مورد ذکر قرار گرفته و از این جمله به «الانتظار للقائم» چشم به راهی قائم اهل بین علیهم السلام تصریح شده است. بدون انتظار امام عصر (ع) دین آدمی ناقص است و قبولی عمل او مورد تردید جدی خواهد بود. چرا که موقعی استحقاق پذیرفته شدن عمل در انسان ایجاد می شود و به تبع آن هنگامی پاداش اعمالش را از بارگاه الهی دریافت می دارد، که دینی در میان باشد و دین بی انتظار خالی از معناست. همین است که وجوب انتظار، در کلام ائمه مورد تأکید قرار گرفته و به تعبیر امام جواد (ع):
... انتظار او (امام عصر (ع)) در ]عصر[ غیبتش واجب است.
تعبیر وجوب، ضرورت حال انتظار – که خود از پایه ها و قائمه های دینداری است – را می رساند. کسی که در پی عبادت خداست، نباید از این عبادت واجب سرباز زند. چرا که بندگی خدا و دینداری، بی تحقق این مهم امکان پذیر نیست.
سؤالی که در این میان به ذهن خطور می کند آن است که: با وجود اینکه انتظار، یک حالت اختیاری نیست، چگونه می تواند واجب شمرده شود و دارا بودن آن به اهل ایمان امر گردد؟ درست است که منتظر بودن و ایجاد این حالت، کاملاً غیر اختیاری است. اما با توجه به این نکته
انتظار موعود