مقاله در مورد کمک های اولیه ایست تنفسی

اختصاصی از یاری فایل مقاله در مورد کمک های اولیه ایست تنفسی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 5

ایست تنفسی

احیای تنفسی اولین قدم در مواجهه با فردی است که دچار ایست تنفسی شده است. بایستی بدانیم که فرد نفس می کشد یا خیر. اولین اقدام این است که ما صورتمان را نزدیک دهان و بینی فرد مصدوم می آوریم. به این شکل هم می توانیم صدای جریان تنفسی بیمار را بشنویم و هم می توانیم جریان هوای موجود را روی پوست صورتمان حس کنیم. از طرفی می توانیم حرکت شکم و قفسه سینه بیمار را هم ببینیم. سپس باید راه هوایی فرد مصدوم را باز کنیم. اگر سر مصدوم خم شده باشد احتمال مسدود شدن راه هوایی مصدوم وجود دارد. ممکن است زبان به طرف عقب برگشته و راه هوایی را مسدود کرده باشد. برای فردی که بیهوش شده است ممکن است ترشحات دهانی، آب دهان و یا محتویات استفراغ شده ی معده مجرای هوایی را مسدود کرده باشد.  

  به دو روش می توان راه هوایی را باز کرد:

١- با یک دست زیر گردن مصدوم را بگیریم و دست دیگر را روی پیشانی او بگذاریم و سرش را به عقب خم کنیم و به این شکل مجرای هوایی را باز کنیم. ۲- دست را زیر چانه فرد مصدوم قرار دهیم و چانه بیمار را به سمت بالا بکشیم. معمولاً در مواردی که احتمال صدمه به مهره های گردنی و احتمال شکستگی مهره های گردنی وجود دارد، باید از روش دوم برای باز کردن مجرای هوایی استفاده کرد.  

  علائم خفگی عبارتند از:

١- تورم صورت، گردن و لبها ۲- کبود شدن ناخنهای دست و پا بعضی از کارشناسان معتقدند استفاده از انگشت بدون پارچه برای تمیز کردن دهان مفیدتر است زیرا انگشت راحتتر در دهان گردش می کند. در هنگام خفگی سر را به عقب کشیده و آرواره های پائین را باز و در دهان می دمیم. در این زمان باید بینی را با دست بگیریم. ساده ترین راه برای کمک به افرادی که مبتلا به قطع تنفس شده اند، تنفس دهان به دهان و ماساژ قلبی است. برای بزرگسالان استفاده از دو کف دست و برای کودکان استفاده از یک دست کافی است. در مواقع خفگی بایستی با انگشت، دهان مصدوم را برای یافتن جسم خارجی جستجو کنیم ولی زمان زیادی را نباید برای این کار تلف کنیم. اگر بیمار تنفس نداشت ما باید بالافاصله از مؤثرترین راه برای برگرداندن تنفس بیمار، یعنی تنفس مصنوعی استفاده کنیم. برای این کار بعد از آنکه سر بیمار را در وضعیت مناسب قرار دادیم باید کاملاً هوای بازدم خود را درون ریه بیمار خالی کنیم. برای این کار لبها را در اطراف دهان بیمار قرار می دهیم. دمیدن هوا می تواند از طریق دهان مصدوم و یا بینی او صورت بگیرد. در کودکان هم دهان وهم بینی درون دهان ما قرار می گیرد و ما هوای بازدم خود را به ریه مصدوم هدایت می کنیم. نکته مهم این است که باید همزمان با تنفس دادن به فرد مصدوم حرکت قفسه سینه او را مشاهده کرد. اگر به میزان مناسب هوا وارد ریه ی فرد مصدوم شود، معمولاً حرکت قفسه سینه قابل مشاهده است. اگر علیرغم اقداماتی که ما انجام دادیم حرکتی را در قفسه سینه مشاهده نکردیم به این نتیجه می رسیم که یک جسم خارجی مجرای هوایی را مسدود کرده و ما باید اقدامات خاص خروج جسم خارجی را از گلو انجام دهیم. در اینجا دو سؤال مطرح است. اول اینکه چه تعداد تنفس لازم است؟ معمولاً بین ١۶- ١٤ تنفس در دقیقه لازم است به فرد مصدوم داده شود تا تنفس فرد برگردد.  

  سؤال دوم اینکه آیا همیشه از راه دهان تنفس داده می شود ؟جواب خیر است.

مواردی که فرد ممکن است به واسطه مصرف سم، دچار بیهوشی و قطع تنفس شده باشد و یا اینکه صدمات و جراحات زیادی به ناحیه صورت و فک فرد وارد شده باشد. قطعاً نمی توان از طریق دهان به دهان، تنفس مصنوعی به فرد مصدوم بدهیم.