اصول و کاربرد ایمنی واکسن
هر انسان به این مطلب آگاهی دارد که به منظور پیشگیری از ابتلا خود به بیماری‌های خطرناک و بروز مرگ و میر بالا، باید خود را واکسینه نماید. برنامه واکسیناسیون باید به موقع و صحیح به اجرا گذارده شود. علاوه بر این لازم است واکسن‌های با کیفیت بوده و حاوی ذرات کارآ از سویه خفیف سروتیپ یا تحت تیپ مناسب و از همان عامل بیماری انتخاب شده باشند. عدم دانش کافی و استفاده نادرست از واکسن‌ها، یا عدم کیفیت آنها و همچنین کاربرد واکسن‌های غیر استاندارد و نامناسب، اغلب باعث آسیب رساندن به انسان و کاهش عملکرد آنها می‌شود. بنابراین یک فرد هنگام واکسیناسیون باید به نکاتی از این قبیل توجه داشته باشد. پزشکان متخصص تولید ، پیشگیری از بیماری‌ها را بیشتر از درمان مورد نظر قرار می‌دهند. در این راستا واکسیناسیون مهمترین و موفق‌ترین ابزار پیشگیری به شمار می‌رود. با وجود آن که پیشرفت‌های چشمگیری در زمینه امنیت زیستی صورت گرفته و کارهای مدیریتی نقش مهمی در کاهش بیماری‌های عفونی داشته‌اند، ولی افزایش این پیشرفت‌ها، منوط به انجام واکسیناسیون و تداوم بهبود کیفیت واکسیناسیون و روش‌های تجویز واکسن‌ها می‌باشد. باید خاطر نشان کرد واکسیناسیون تنها روش عملی کنترل برخی بیماری‌های انسان می‌باشد.
واکسن
واکسن ماده‌ای مشتق از عامل عفونی می‌باشد که یک نوع مقاومت با واسطه ایمنی در برابر عفونت و یا بیماری ایجاد می‌نماید. در روش ایمن‌سازی فعال‌با تجویز واکسن به یک میزبان زنده، او را ایمن می‌نماییم. بنابراین دو واژه ایمن‌سازی و واکسن تا حدودی هم معنی می‌باشند. عامل عفونی واکسن (آنتی‌ژن) باعث تحریک پاسخ ایمنی (معمولا پاسخ به آنتی‌ژن‌های سطحی عامل عفونی) شده و محافظت از میزبان را در برخوردهای بعدی با همان عامل حاد بیماری و یا عفونت برقرار خواهد کرد. بسته به نوع عامل عفونی، ایمنی ناشی از آن یا به علت تولید آنتی‌بادی‌های موضعی و هومورال (جریانی) و یا با واسطه سلولی حاصل می‌شود.
هدف؛ افزایش مقاومت در برابر بیماری نه در مقابل عفونت
واکسن با ایجاد پاسخ ایمنی باعث جلوگیری از عفونت درانسان شده و یا این که نوعی بیماری جزئی و خفیف در آن ایجاد می‌نماید. بیشتر واکسن‌ها عفونت ها را محدود می‌‌کنند، اما مانع از بروز آنها نمی‌شوند و در پایان سیستم ایمنی میزبان، عامل عفونی را کنترل و پاک سازی می‌نماید.
نحوه عمل واکسن
پس از اولین واکسیناسیون، سیستم ایمنی بدن تحریک شده و تولید انتی‌بادی را آغاز می‌کند. این کار تا خنثی شدن کامل آنتی‌ژن ادامه خواهد یافت. پیامد این تحریک ایمونولوژیک، تولید آنتی‌بادی‌های ذخیره در بدن برای مقابله با همان عامل بیماری‌زای حاد موجود در واکسن می‌باشد. به هر حال، آنتی‌بادی‌ها با گذشت زمان، مصرف شده و کاهش می‌یابند، بنابراین لازم است با واکسیناسیون بعدی (بوستر) سیستم ایمنی را دوباره تحریک نمود. اولین واکسیناسیون باعث ایجاد پاسخ ایمنی اولیه شده که با مقادیر ناچیزی از آنتی‌بادی کوتاه اثر و ضعیف همراه بوده و همچنین خاطره ایمنی را در سلول‌های خاطره‌ای فراهم می‌اورد. در نهایت با همین روش زمینه برای پاسخ سریع و موثر در برابر برخورد بعدی با همان عامل عفونی مساعد می‌شود. واکسیناسیون بعدی با ایجاد پاسخ ایمنی ثانویه میزان آنتی‌بادی قبلی را بالا برده و در نتیجه حداکثر (پیک) مقدار آنتی‌بادی حاصل می‌شود که به مدت بیشتری در بدن باقی خواهد ماند. ضمناً مقدار آنتی‌ژن نیز به مدت طولانی‌تری تداوم می‌یابد و باید گفت که میزان آنتی‌ژن لازم برای ایجاد پاسخ ایمنی ثانویه، کمتر از اولیه می‌باشد.
شامل 12 صفحه word
دانلود تحقیق اصول و کاربرد ایمنی واکسن