این مطلب از مطالب آزاد موجود در اینترنت جمع آوری شده است و در مورد عرفان در نظر شاعران و در 44 صفحه می باشد و در زیر قسمتی از متن آورده شده است :از بین راههای خداشناسی، عارفان، راه انفسی را برتر از راه آفاقی می‌دانند خودشناسی امکان رسوخ بی واسطة بشر به تجلی الهی و درک آن را برای او میسر می‌سازد بعلاوه می‌توان با آینه قرار دادن صفات انسانی برای صفات الهی، شناختی نزدیکتر از اسماء الهی بدست آورد. عارفان مسلمان براساس الهامی که از آیات و احادیث بویژه حدیث« من عرف نفسه (فقد) عرف ربه» گرفته‌اند. به تبیین انواع راههای ارتباط بین خودشناسی و خداشناسی پرداخته‌اند. ابن عربی عارف برجسته قرن هفتم حدود ده تقریر را که از تقریر امتناع معرفتی آغاز و به تقریر عینیت معرفتی می‌انجامد برای این حدیث و ارتباط مزبور بیان نموده که مقالة حاضر عهده دار تبیین مبانی معرفتی بینش وی و نیز شرح و بررسی تقریرهای مزبور می‌باشد.
معرفت نفس همواره یکی از مهمترین مباحث و مسائل هر نظام عرفانی تلقی می‌شده و در غالب مسالک عرفانی، معرفت حق و معرفت نفس‌قرین و همدوش دانسته شده تا آنجا که عارف را هم می‌توان خود آگاه و هم می‌توان خدا آگاه ترجمه نمود عارفان وصول به خداشناسی بدون گذر از خودشناسی را ناممکن تلقی کرده‌اند.
توکه در کار خود زبون باشی عارف کردگار چون باشی؟
در متون مقدس نیز همواره «معرفت انفسی» در کنار «معرف آفاقی» راهی مطمئن و ثمر بخش بلکه نزدیکتر و دقیق‌تر برای خداشناسی دانسته شده است.
در قرآن کریم که الهام بخش عارفان مسلمان است آیاتی همچون سنریهم آیاتنا فی الآ فاق و فی انفسهم حتی یتبین لهم انه الحق (فصلت/53) نیز یا ایها الذین آمنوا علیکم انفسکم... (مائده/ 105) همچنین و فی الارض آیات للموقنین و فی انفسکم افلاتبصرون (ذاریات/ 20) به آنچه گفته شد دلالت دارد همچنانکه در سنت نبوی که دیگر منبع معرفتی نقلی برای عارفان مسلمان بوده است حدیث مشهور «من عرف نفسه (فقد) عرف ربه» و «و اعرفکم بنفسه اعرفکم بربه» به چشم می‌خورد که همواره مطمح نظر عارفان، حکیمان، مفسّران متکلمان و دیگر دانشمندان بوده است و بر آن شرح‌های فراوان نگاشته‌اند.
ابن عربی (م638 هـ) از مشهورترین عارفان مسلمان که مؤسس مکتب غالب و مقبول درعرفان نظری در بین عارفان پس از خود بوده نیز به ارتباط دو معرفت، و نحوة دلالت حدیث و استفاده از آن در مباحث معرفتی اهتمامی ویژه داشته تا بدانجا که بیشترین رقم استفاده و استشهاد در فتوحات .
مکیة وی مربوط به همین حدیث شریف است ابن عربی بر خلاف مشی محدثان و علمای رجال به وجه سندی حدیث نپرداخته و صدور آن را از منبع معصوم مسلم می‌داند. او اساساً چندان نگران وجهة سندی احادیث مورد استفاده خود نیست، گاه به احادیث معتبر موجود در صحاح و دیگر مدارک روایی استناد می‌کند و گاه به احادیثی که بحسب ظاهر سند قابل اعتمادی ندارد. او مدرک خویش را الهام و فهم مستند به ذوق و کشف می‌داند از دیدگاه او کشف و شهود برای صرف (گرداندن معنای) حدیث از مدلول ظاهری آن، قرینه می‌باشد تا بدانجا که شهود عینی را بمانند حکم عقلی قطعی به منزلة علامتی محکم می‌داند که توانایی تاویل به مجاز یا خلاف ظاهر بردن احادیث صحیح (به لحاظ سند) یا حکم به صحت احادیث مشکوک و ضعیف (به لحاظ سند) را دارد
بهر حال وجهة همت اصلی او درایه (درک) حدیث و وجه دلالتی آن بوده که مباحثی گسترده و عمیق را در مورد آن پیش کشیده که در ضمن مبیّن نظرگاه مکتب وی در باب نحوة ارتباط معرفت نفس با معرف ربّ نیز می‌باشد برای پرداختن به نحوة رویکرد او بخش مقدماتی را به مبادی معرفت شناختی او اختصاص داده‌ایم و در بخش دوم به تجزیه و تحلیل ابن عربی از ربط خود آگاهی و خدا آگاهی در پرتو تفسیر و شرح حدیث مزبور اختصاص یافته که خود دو فصل عمده دارد:
تجزیه و تحلیل معنایی و عرفانی حدیث که خود مشتمل بر دو مبحث است:
الف- توضیح قواعد عرفانی مرتبط با بحث.
ب- تقریرهای گوناگون ابن عربی ازحدیث که مهمترین بحث این مقال
عرفان در نظر شاعران
