لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 11
ادبیات و تغییر در مناسبات اجتماعى
روز گذشته نخستین بخش از گفت وگو با امیدعلى احمدى جامعه شناس و استاد دانشگاه درباره «مصرف ادبى ایرانیان» و بررسى ۱۰۰ عنوان از پرفروش ترین آثار ادبیات داستانى ایران از منظر خوانندگان گرامى گذشت، اینک بخش دوم و پایانى آن درپى مى آید:چه برداشتى مى توان از آمار افزایش نویسندگان زن داشت و این تغییر چه تأثیرى بر ادبیات داستانى مى گذارد؟افزایش تعداد زنان در حوزه نویسندگى و آثار ادبى معنایش این است که یک نوع ادبیات زنانه یعنى ادبیاتى که مضامین مورد توجه مخاطبان زن را در درون خودش دارد به وجود آمده است.این ادبیات به مسائل زنان ، خشونت هایى که علیه زنان اعمال مى شود، حقوق زنان با گرایش هاى فمینیستى و تلاش براى احیاى حقوق زنان مى پردازد. این ویژگى با توجه به افزایش تعداد زنان تحصیلکرده و آگاهى زنان طبقه متوسط قابل توجیه است و ادبیات به نیازهاى آنها پاسخ مى دهد و نویسندگان سعى مى کردند در این نوع ادبیات، شکل دیگرگونه اى از زن ایرانى را به نمایش بگذارند و باآن ویژگى هایى که در ذهن نویسنده است و یا با حقوقى که زن مى تواند داشته باشد تطبیق بیشترى پیدا کند.به این معنا که امکان بیشترى براى انتخاب داشته باشد، توانایى و قدرت بیشترى در خانواده پیدا کند، امکان فعالیت اجتماعى بیشترى داشته باشد و به هر حال بتواند با برخى از نگرش هاى سنتى رایج در جامعه ما مقابله کند.نگرش هایى همچون نوع نگاه به زنان، وظایفى که زنان باید برعهده داشته باشند، رفتارها یا الگوهاى رفتارى که زنان باید از آنها تبعیت کنند.البته نیاز به تغییر در زندگى زنانه و زندگى اجتماعى زنان در سال هاى قبل از ۱۳۷۶ هم وجود داشته ، ولى تا سال ۱۳۷۶ به دلیل شرایط بعد از انقلاب و در دوره جنگ طرح چنین مباحثى مجال بروز پیدا نکرد.در سال ۱۳۷۶ بود که این نوع بحث ها کم کم مجال بروز پیدا کرد. این نوع تقسیم بندى زمانى مى توانست موجب پیشبرد تحقیق بشود؟بله؛ از نظر بررسى کمیت آثار ادبى به ما کمک مى کرد. چون سال۱۳۷۶ به بعد فصل تازه اى در ادبیات ایران و بخصوص ادبیات عامه پسند است، اما این سخن به معناى شکل گیرى یک سبک جدید در ادبیات ایران نیست.برخى از آثار برگزیده جشنواره هاى ادبى ایران، کتابهاى پرفروشى نبوده اند. این تفاوت ناشى از دیدگاه نخبه گرایانه داوران این قبیل برنامه ها بود؟در سالهاى اخیر این نوع جشنواره ها، گاه تأثیر اندک بر فروش برخى آثار ادبى داشتند و گاه تأثیر زیادى بر فروش برخى آثار بر جا گذاشتند. به عبارتى ما مى بینیم که پذیرفته شدگان یا برندگان یک جایزه ادبى همواره با استقبال خوانندگان مواجه نبودند. این نشاندهنده این است که انتخاب کنندگان با معیارهاى عامه پسند به معرفى آثار برتر نپرداخته اند. عامه به معناى بیسواد و کم ارزش نیست بلکه عامه در این معنا شامل کسى مى شود که از ادبیات انتظار گرایش هاى روشنفکرى را ندارد. شاید اگر داوران این نوع جوایز از سلیقه افراد جامعه اطلاع مى داشتند کسانى را انتخاب مى کردند که سلیقه بازار به آنها توجه داشته است.به طور معمول یک انتشاراتى به عنوان یک بنگاه تجارى به دنبال کسب سود است. درباره این موضوع که چند ناشر و انتشاراتى با عنوان ترویج کتابخوانى، جشنواره یا جایزه ادبى راه اندازى کنند چگونه اظهارنظر مى کنید؟ آیا چنین ترتیباتى واقعاً مى تواند تأثیر سازنده و درازمدت بر جا بگذارد؟ناشر به عنوان یکى از طرف هاى مبادله ادبى، حدس مى زند که سلیقه بازار چه آثارى را انتخاب مى کند و بنابراین تلاش مى کند کتابهایى رامنتشر کند که در بازار به فروش برسد. اگر قرار باشد که ناشران به تنهایى آثار برتر را انتخاب بکنند، آنها آثارى را بر خواهند گزید که بیش از پیش عامه پسند باشد و یا با فروش زیادى مواجه بشود و ملاکى بالاتر از این در نظر نخواهند گرفت.۸۱کتاب از ۱۰۰کتاب داستانى پرفروش ایران داراى نویسنده زن هستند. البته نام یک نویسنده زن داستان نویس، بیست جلد کتاب پرفروش هم در لیست ۱۰۰کتاب پرفروش ترین کتاب داستان هم دیده مى شود، چرا بیشترین تعداد نویسندگان زن هستند؟ادبیات عامه پسند و پرفروش ما را بیشتر زنان نوشته اند. با توجه به آن تئورى که آدورنو در مورد استانداردسازى و فردیت مجازى مطرح مى کند مى توان گفت که این نوع نویسندگان ادبیات یا کلیشه هاى ادبى عامه پسند را رعایت کرده اند و سلیقه و ذائقه مخاطبان را در نظر گرفته اند در نتیجه در فروش زیاد آثار خودشان هم توفیق پیدا کرده اند.تاریخ ادبیات کلاسیک ایران نشان مى دهد که مؤلفان و نویسندگان معروف ایرانى مرد بوده اند. آیا تعداد آثار نویسندگان زن در مقطع فعلى ممکن است زمینه را براى جاودانه شدن برخى از آثار این نویسندگان فراهم کند؟به اعتقاد من باید سالها بگذرد تا مشخص بشود کدام اثر ادبى به دلیل نقد مردم و نقد زمان باقى مى ماند و کدام یک از این آثار از بین مى رود و یا مخاطبان خود را از دست مى دهند. بنابراین امروز نمى شود در
تحقیق در مورد ادبیات و تغییر در مناسبات اجتماعى