لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 10
عوارض در ریکاوری پس از بیهوشی
پذیرش در واحد مراقبت پس از بیهوشی
اختلالات فیزیولوژیک اولیه بعد از عمل
انسداد راه هوایی فوقانی
از دست رفتن تون عضله ی حلق
بلوک عصبی عضلانی باقیمانده
لارنگواسپاسم
ادم راه هوایی
اداره انسداد راه هوایی فوقانی
هیپوکسمی شریانی
هیپوونتیلاسیون آلوئولی
کاهش فشار نسبی آلوئولر اکسیژن
عدم تطابق تهویه به خون رسانی و شنت
افزایش محدود وریدی
کاهش ظرفیت انتشار
ادم ریوی
ادم ریوی پس از انسداد
آسیب ریوی مرتبط با انتقال خون
بی ثباتی همودینامیک
افزایش فشار خون سیستمیک
کاهش فشار خون سیستمیک
ایسکمی میوکارد
دیس ریتمی بتنی
دلیریوم
فاکتورهای خطر
اداره
تحریک پذیری هنگام بیدار شدن
نقص عملکرد کلیوی
الیگوری ثانویه به تخلیه حجم مایه داخل عروقی
فشار خون داخل شکمی
رابدونیولیزم
ذمای بدن و لرز
مکانیسم
درمان
اثرات بالینی
تهوع و استفراغ بعد از عمل
بیماران پر خطر
جلوگیری و درمان
اختلالات خونریزی دهنده
بیدار شدن تأخیری
درمان
معیار ترخیص( Criteria)
اختلالات فیزیولوژیک اولیه بعد از عمل
طیفی از اختلالات فیزیولوژیک متأثر بر اعضای مختلف می بایست طی رفع اثرات بیهوشی و جراحی در PACU، تشخیص داده شده و درمان شوند. تهوع و استفراغ،نیاز به حمایت راه هوایی فوقانی و فشار خون سیستمیک نیازمند درمانٰ‌از شایع ترین حوادث مورد مواجهه در PACU می باشند.
انسداد راه هوایی فوقانی
از دست رفتن تون عضله حلق
انسداد راه هوایی یک عارضه شایع و بالقوه کشنده در دوره پس از عمل می باشد. شایع ترین علت انسداد راه هوایی در PACU ، از دست رفتن تون عضله حلق در بیمار با کاهش سطح هوشیاری و یا آرام خواب آلوده می باشد. اثرات سرکوبگر باقیمانده هوشبری های استنشاقی و تزریقی و اثرات مداوم داروهای بلوک کننده عصبی عضلانی در از دست رفتن تون حلق در دوره ابتدایی پس از عمل نقش دارند.
در یک بیمار بیدار،عضلات حلق به طور همزمان با دیافراگم انقباض می یابند تا زبان را به جلو بکشند و سبب باز ماندن راه هوایی در مقابل فشار منفی دمی حاصل از دیافراگم شوند. این فعالیت عضله حلق طی خواب سرکوب می شود و کاهش حاصله در تون موجب انسداد راه هوایی می شود. باکلاپس بافت حلق که دارای قابلیت اتساع طی دم می باشند، یک سیکل معیوب می تواند حاصل شود که در آن یک رفلکس جبرانی برای تلاش تنفسی افزایش می یابد و فشار دمی منفی موجب انسداد بیشتر راه هوایی می شود. این تلاش جهت تنفس در مقابل راه هوایی منسدد با یک الگوی تنفسی پارادوکسیکال مشتمل بر رتراکسیون بریدگی استرنوممم و تشدید فعالیت عضلانی شکمی مشخص می شود. کلاپس دیواره قفسه سینه بعلاوه برآمده شکم با تلاش تنفسی،یک حرکت فشاری ایجاد می کند که با افزایش انسداد راه هوایی برجسته تر می شود.
درمان
انسداد ثانویه به از دست رفتن تون حلق را می توان براحتی با باز کردن راه هوایی با " مانورJaw thrust" یا فشار مداوم مثبت راه هوایی (CPAP) از طریق یک ماسک صورت (یا هر دو) رفع کرد. حمایت از راه هوایی تا زمانی که بیمار به میزان کافی از اثرات داروهای تجویزی طی بیهوشی فارغ شود، مورد نیاز می باشد. در بیماران انتخابی، تعبیه یک راه هوایی از بینی یا دهانی، ماسک حنجره ای راه هوایی ( LMA) یا لوله تراشه ممکن است مورد نیاز باشد.
نارسایی تهویه ای پس از عمل می تواند ناشی از مهار درایو تنفسی یا ضعف ژنرالیزه ناشی از بلوک عصبی عضلانی یا بیماری عصبی عضلانی زمینه ای باشد. شرایط ریوی محدود کننده نظیر دفورمیتی قبلی قفسه ی سینه ٰ بستن شکم پس از عمل یا استماع شکمی هم می تواند در تحویه ناکافی نقش داشته باشد.
هیپوونتیلاسیون آلوئولر:
بررسی معادله گاز آلوئولی نشان می دهدکه کاهش تهویه به تنهایی جهت ایجاد هیپوکسمی شریانی در بیماری که هوای اتاق را تنفس می کندکافی می باشد. در سطح دریا ٰ یک بیمار نرموکاپنیک که هوای اتاق را تنفس می کندٰ فشار اکسیژن آلوئولی 100 میلی متر جیوه دارد. بنابراین یک بیمار سالم بدون گرادیان قابل توجه آلوئولر شریانی ( A-a)، PaO2 نزدیک 100 میلی متر جیوه دارد. در همان بیمار ، درهمان بیمار، افزایش PaCO2 از 40 به 80 میلی متر جیوه (کاهش تهویه آلوئولی) سبب فشار اکسیژن آلوئولی ( PAO2 ) در حد 50 میلی متر جیوه می شود. این نمونه نشان می دهد که حتی یک بیمار با ریه های طبیعی در حالی که هوای اتاق را تنفس می کند،اگر به طور قابل توجه هیپوونتیله شود هایپوکسیک می گردد.
بطور طبیعی ٰ‌تهویه ی دقیقه ای به ازاء هر یک میلی متر جیوه افزایش PCO2 شریانی تقریباً Lit/min 2 افزایش می یابد . این پاسخ خطی تهویه ای به دی اکسید کربن ، می تواند به طور قابل توجهی در مورد ابتدایی پس از عمل توسط اثرات باقی مانده داروها(هوشبریهای استنشاقی مخدر ها ، آرام بخش ها – خواب آورها) که طی بیهوشی تجویز می شوند مختل شود.
هیپوولیمیک ( کاهش پره لود):
کاهش فشار سیستمیک در PACU معمولا به علت کاهش حجم مایع داخل عروقی و پرده لود است. و معمولاً به نحو مطلوبی به تجویز حجم مایع داخل عروقی پاسخ می دهد . شایع ترین علل کاهش حجم مایع داخل عروقی در دوره اولیه بعد از عمل جراحی، شامل جابه جای مایع در حال جریان به فضای سوم (مخصوصاً در بیماران تحت عمل جراحی ماژور داخل شکمی یا آماده سازی روده قبل از عمل) و از دست رفتن تون سیستم عصبی سمپاتیک به عنوان علت بلوک نورواگزیال (اسپاینال یا اپیدورال ) می باشد. خونریزی در حال جریان ،باید در بیماران با کاهش فشار که تحن عمل جراحی قرار گرفته اند که احتمال خونریزی قابل توجه دارند، رد شود. این بدون توجه به تخمین خونریزی حین عمل نیز صحیح است. زیرا میزان خونریزی اندازه گیری شده ممکن است دقیق نباشد. خونریزی اغلب در اعمالی که در آنها اغلب در اعمالی که در آنها خون بداخل مخازن ساکشن نمی شود، کم تر از حد تخمین زده می شود. اگر بیمار بی ثبات باشد، می توان هموگلوبین را در بستر جهت حذف زمان پاسخگویی آزمایشگاهی اندازه گیری کرد. همچنین مهم است که بخاطر بسپاریم تاکیکاردی نمی تواند در بیماری که B بلوکر یا مهارکننده کانال کلسیم دریافت کرده است، یک نشانگر قابل اعتمادی از هیپوولمی یا آنمی (یا هر دو) باشد.
ادم ریوی:
ادم ریوی در PACU می تواند به علت افزیش حجم مایع داخل عروقی ٰ نارسائی احتقانی قلب و علل عدم غیر کاردیوژنیک نظیر سپسیس باشد علل اتفاقی ادم ریوی در دوره اولیه بعد از عمل، ممکن است مشتمل بر عدم ریوی مرتبط با ترانسفوزیون باشد.
مقاله درباره عوارض در ریکاوری پس از بیهوشی