گناه دریا
ابر و کوچه
بهار را باور کن
آه باران
تا صبح تابناک اهورایی
سیه چشمی به کار عشق استاد
به من درس محبّت یاد میداد
مرا از یاد برد آخر؛ ولی من
به جز او عالمی را بردم از یاد
مشیری سرودن شعر را از نوجوانی و تقریبا از پانزده سالگی شروع کرد. سروده های نوجوانی او، تحت تأثیر شاهنامه خوانی های پدرش شکل گرفته که از آن جمله، این شعر مربوط به پانزده سالگی اوست:
چرا کشور ما شده زیردست؟!
چرا رشته ی ملک از هم گسست؟!
چرا هر که آید ز بیگانگان
پی قتل ایران بندد میان؟!
چرا جان ایرانیان شد عزیز؟!
چرا برندارد کسی تیغ تیز؟!
برانید دشمن ز ایران زمین
که دنیا بُوَد حلقه ، ایران نگین
انگیزه ی سرودن این شعر، واقعه ی شهریور 1320 بوده است...
شرح حال و آثار شاعران و نویسندگان ایران و جهان
تألیف و تدوین: دکتر حمید سفیدگر شهانقی، ص 318
اولین مجموعه ی شعر فریدون مشیری
با نام «تشنه طوفان»
در 28 سالگی وی
با مقدمه ی
استاد شهریار وعلی دشتی
به چاپ رسید.
(نوروز 1334)
کسی مانند من تنها نماند
به راه زندگانی، وا نماند
خدا را در قفای کاروان ها
غریبی در بیابان جا نماند
اشعار مشیری، سنجیده، محکم و استوار است؛ علتش را باید در گزینش واژگان مناسب، آشنایی با شعر - سنتی و نو - و موسیقی جستجو کرد.
در سروده هایش ، عناصر طبیعی جلوه ای خاص و چشمگیر دارد؛ نام آثارش هم گویای این نکته است: تشنه ی طوفان، گناه دریا، ابر و کوچه، بهار را باور کن، ریشه در خاک و آه ! باران.
دانلود پاورپوینت فریدون مشیری