لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 11
مقدمه
اِفْتِرا، واژه‌ای قرآنى که در معارف گوناگون اسلامى به کار رفته، و از آن نسبت دروغ اراده شده است.
این واژه در قرآن کریم دهها بار به شکلهای مصدری، فعلى و اسمى آمده، و مراد از آن دروغ‌پردازی و نسبت دادن امری برساخته و دروغین به خداوند است. واژة افترا گاه تنها به کار رفته، و گاه با واژه‌هایى چون کذب، بهتان، اِفک و اثم همراه است و در موارد متعددی نیز با واژه‌های کذب و ظلم یک حوزة معنایى را شکل داده است (مثلاً انعام/6/21، 93، 144). افترا یکى از رذایل اخلاقى است که در قرآن کریم و روایات، سخت نکوهیده شده، و از بزرگ‌ترین و زشت‌ترین گناهان به شمار رفته است. این صفت از ویژگیهای بارز مشرکان و کافران و تکذیب کنندگان خداوند و رسالت پیامبر(ص) محسوب شده است.
در قرآن کریم ، افترا از اقسام دروغ به شمار آمده است (نحل/16/ 105؛ هود/11/18). طبرسى که خواسته میان کذب و افترا تفاوتى قائل شود، بر آن است که سخن دروغ گاه ساختة خودِ فرد است و گاه به پیروی از دیگری، ولى افترا دروغى است که همواره انسان از پیش خود برمى‌سازد (3/157). در کاربردهای قرآنى، تفاوت دیگری میان دروغ و افترا مى‌توان تصور کرد، یعنى دروغ گاهى به صورت انکار صریح رسالت پیامبران نمود پیدا مى‌کند که از آن با واژة «تکذیب» در قرآن تعبیر مى‌شود و گاه اموری ساختگى به خداوند نسبت داده مى‌شود که آن را «افترا» مى‌خوانند (نک: انعام/6/93؛ نیز ایزوتسو، 124- 125).
زشتى تکذیب و افترا یکسان است و این دو از ویژگیهای مشرکان و کافرانى است که پیوسته به دشمنى حق و وحى برخاسته‌اند و آیات و معجزات پیامبران را سحر خوانده‌اند (انعام/6/21؛ اعراف/7/37؛ یونس/10/17؛ عنکبوت/29/68). این گروه بى‌تردید به روز جزا ایمان ندارند و همواره در مسیر الهى مانع ایجاد مى‌کنند؛ از این‌رو، خداوند برای اینان در دنیا ذلت و خواری، و در آخرت کیفری بزرگ مقدّر کرده است (اعراف/7/53؛ هود/11/18-21).
قرآن کریم برای ارائة معنى روشن و محسوس از افترا، مصادیق گوناگونى از آن را در حوزة عمل و عقیده نشان داده است. آشکارترین مصادیق افترا، شرک، بت‌پرستى و پیروی از سنتهای جاهلى است (نساء/4/48؛ انعام/6/137-140؛ اعراف/7/152؛ احقاف/46/28).
مشرکان قرآن را دروغ‌پردازی مى‌دانستند (سبأ/34/8؛ شوری/ 42/24) و آیات آن از منظر آنان سحر، اِفک، شعر و...، و پیامبر(ص)، مفتری بود (سبأ/34/43؛ نحل/16/101). قرآن ضمن ردّ ادعای مشرکان، بر نزول آیات از جانب پروردگار تأکید مى‌ورزد (یوسف/ 12/111؛ یونس/10/37) و منکران را به تحدّی فرا مى‌خواند که اگر قرآن ساختة محمد(ص) است، شما نیز همانند آن را بیاورید (نک: هود/11/13؛ یونس/10/38). در قرآن واژه‌هایى مثل افک، بهتان، رمى محصنات که در آنها معنى نسبت ناروا و دروغ به دیگری دادن نهفته است، با واژة افترا قرابت معنایى دارد.
دانلود تحقیق اِفْتِرا