لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه:11
فهرست مطالب
قوی ترین تکیه گاه پس از «خدا»، «خودت» هستی
سرمایه های وجودی، استعدادهای درونی، فرصت تلاش، نعمت جوانی، همه و همه می توانند و باید در تو بذر «امید» را برویانند و به ثمر برسانند. کسی نابغه از مادر به دنیا نمی آید. دامان طبیعت هم با کسی محبت و خویشاوندی خاصی ندارد. انسان، محصول « مزرعه وجود» را با دستان تلاشگر و جان امیدوار خویش، برداشت می کند.
«امید»، مقوله ای است که ما را به آینده پیوند می زند. اگر این عامل ارتباطی را از دست بدهیم، خلع سلاح می شویم. در حدیث است: «الامل رحمة لامتی، و لولا الامل ما رضعت والدة ولدها، و لاغرس غارس شجرا!»1
امید و آرزو، رحمتی برای امت من است. اگر آرزو نبود، هیچ مادری فرزندش را شیر نمی داد و هیچ باغبانی درختی نمی نشاند!
وقتی همه عالم و آدم به تو چشم امید دوخته اند، تو چرا از خویش ناامید شوی؟!
تو، پاک همچو نسیمی،
بلند، همچو چکادی،
تو، موج تند زمانی،
تو، شور حنجره سوزی،
تو، سرکشیده ز خاکی،
تو، چون چمن به طراوت،
تو، چون فرشته به پاکی،
تو، رود پرتب و تابی.
زپنجه های زمانه، تو چکه چکه آبی،
تو در زمان بهانه، تمام بود و نبودی2
ناسپاسی نسبت به خدا و توانمندی های خودت است، اگر « یاس» را در خانه دلت راه دهی و تسلیم چنگ نومیدی شوی.
نه دنیا به آخر رسیده و نه همه راه ها به رویت بسته است. می گوئی: « مشکلات بسیار است؟». مگر می توان بدون مشکلات زیست؟ اصلا«زندگی» بدون پیچ و خم و فراز و نشیب، خسته کننده است.
تحقیق همه کوچه ها بن بست نیستند