گریه
«چشم گریان،چشمه فیض خداست».گریستن بر ابا عبد الله الحسین«ع»ثواب بسیاردارد. (1) فرشتگان،پیامبران،زمین و آسمان،حیوانات صحرا و دریا هم بر عزاى حسین«ع» گریستهاند. (2)
اشگ ریختن،نشانه پیوند قلبى با اهل بیت و سید الشهدا است.اشک،دل راسیراب مىکند،عطش روح را بر طرف مىسازد و حاصل محبتى است که نسبتبهاهل بیتحاصل مىشود.همدلى و هماهنگى روحى با ائمه،ایجاب مىکند که در شادىآنان شاد و در غمشان محزون باشیم.این نشان شیعه است که«یفرحون بفرحنا و یحزنونلحزننا...» (3) قلبى که مهر حسین«ع»را داشته باشد،بى شک به یاد مظلومیت و شهادت اومىگرید.اشک،زبان دل و شاهد عشق است.
آنچنان کز برگ گل،عطر و گلاب آید برون تا که نامت مىبرم از دیده آب آید برون رشته الفتبود در بین ما،کز قعر چاه کى بدون رشته،آب بىحساب آید برون؟ تا نسوزد دل،نریزد اشگ و خون از دیدهها آتشى باید که خوناب کباب آید برون مهر تو شیرازه«ام الکتاب»خلقت است مشکل این شیرازه از قلب کتاب آید برون گر نباشد مهر تو دل را نباشد ارزشى برگ بىحاصل شود گل،چون گلاب آید برون (4)
گریستن در سوگ شهداى کربلا،تجدید بیعتبا عاشورا و فرهنگ شهادت و تغذیهفکرى و روحى با این مکتب است و اشک ریختن،نوعى امضا کردن پیمان و قراردادمودت با سید الشهدا است.ائمه شیعه،گریستن بر مظلومیت اهل بیت و عزاى حسینى راتاکید کرده و شهادت اشک را بر صداقت عشق،پذیرفتهاند.امام صادق«ع»فرموده است:
«نزد هر کس که ما یاد شویم و چشمانش اشگآلود شود،حتى اگر به اندازه بال مگسىباشد،خداوند گناهانش را مىبخشاید،هر چند چون کف دریا فراوان باشد.» (5) به گفته صائب:
در سلسله اشگ بود گوهر مقصود گر هست ز یوسف خبر،این قافله دارد
دستور امامان به گریستن بر امام حسین«ع»بسیار اکید است.امام رضا«ع»به ریان بنشبیب در حدیث مفصلى فرمود: «یابن شبیب!ان کنتباکیا لشىء فابک للحسین بن على بنابى طالب فانه ذبح کما یذبح الکبش...». (6) اگر بر چیزى گریه مىکنى،بر حسین بن على گریهکن،که او را همچون گوسفند،سر بریدند.در حدیث دیگرى فرموده است:«محرم، ماهىاست که مردم دوره جاهلیت جنگ در آن را ناروا مىدانستند،ولى در این ماه،دشمنان،خون ما را بناحق ریختند و هتک حرمت ما نمودند و فرزندان و بانوان ما را به اسارتگرفتند و به خیمههاى ما آتش زدند و غارت کردند و در کار ما، براى رسول خدا هیچحرمتى را رعایت نکردند.روز حسین( عاشورا)پلکهاى ما را مجروح و اشگهایمان راجارى کرد و ما از سرزمین کربلا،گرفتارى و رنجبه میراث بردیم.پس باید بر کسىهمچون حسین،گریهکنندگان بگریند،که گریه بر او، گناهان بزرگ را هم فرو مىریزد.» (7) خود امام حسین«ع»فرموده است:«انا قتیل العبرة،لا یذکرنى مؤمن الا بکى»، (8) منکشته اشکم،هیچ مؤمنى مرا یاد نمىکند مگر آنکه(بخاطر مصیبتهایم)مىگرید.امامسجاد«ع»بیستسال بر امام حسین علیه السلام گریست و هرگز طعامى پیش اونمىگذاشتند مگر آنکه گریه مىکرد. (9) به فرموده امام صادق«ع»:هر ناله و گریهاى ناپسند ومکروه است،مگر نالیدن و گریستن بر حسین علیه السلام:«کل الجزع و البکاء مکروهسوى الجزع و البکاء على الحسین». (10) هم گریستن،هم گریاندن،هم خود را شبیه گریهکنندگان در آوردن(تباکى)پسندیدهاست و اجر دارد.این همه فضیلت که براى گریه بر حسین«ع»بیان شده و اینکه اشکچشم،آتش دوزخ را فرو مىنشاند و غمگین شدن در سوگ شهیدان کربلا ایمنى از عذاباست،در صورتى است که گناه و فسق و آلودگى انسان در حدى نباشد که مانع رسیدن اینفیض الهى گردد.اشگى که مبین پیوند عاطفى و رابطه مکتبى و اتصال روحى با راه و فکرو خط ائمه و سید الشهداست،حتما زمینهساز پرهیز از گناه مىگردد
فرمت این مقاله به صورت Word و با قابلیت ویرایش میباشد
تعداد صفحات این مقاله 7 صفحه
پس از پرداخت ، میتوانید مقاله را به صورت انلاین دانلود کنید
دانلود مقاله ای پیرامون گریه